Queen of crime Karin Slaughter zit 25 jaar op haar troon
Karin Slaughters carrière startte in 2001. Haar thrillers worden inmiddels in 120 landen uitgegeven en een aantal zijn verfilmd voor Netflix en Disney +. Slaughter viert haar jubileum met de lancering van Gebroken Engelen, meteen ook de start van een nieuwe serie met agent Emmy Clifton in de hoofdrol.
Karin, na jaren Will Trent nog een nieuwe serie starten, dat is moedig van je.
Nou, ik ga nog steeds Will Trents schrijven hoor, dat heb ik nog niet opgegeven. Maar weet je, toen ik startte in 2001 stonden we met 9/11 op een keerpunt - als land en als wereld. En opvallend: elke keer er iets afschuwelijks gebeurt in de geschiedenis, worden mensenrechten ingetrokken. Nu ook - niet alleen hier in de Verenigde Staten maar wereldwijd - zijn minderheden en vrouwen in het vizier. We hebben het recht om te kiezen verloren, er zijn allerlei vreemde berichten over anticonceptiepillen die slecht voor je zouden zijn, wat natuurlijk belachelijk is. Wat er vandaag gebeurt, verontrust me heel erg. Ik voelde de nood om erover te schrijven in een nieuwe serie.
Je koos voor het thrillergenre. Hoe wil je daarin aankaarten wat er misgaat in de wereld?
Ik wil niet te veel verklappen over Gebroken Engelen, maar ik dacht: het is tijd om te praten over de politie en wapens. Ik heb er ook voor gekozen om deze reeks – net zoals ik doe in mijn standalones – vanuit een specifiek vrouwelijk perspectief te schrijven. Er zit ook een stevige tijdsprong in, wat heel leuk was om te doen. Als je een zekere leeftijd bereikt, dan maak je je minder druk om zaken waar je op je 40ste wakker van lag.
Geldt dat ook voor jou? Ik voel nog steeds erg veel woede in je betoog.
Bezorgdheid is een beter woord dan woede denk ik. (denkt na) Net als mijn hoofdpersonage was ik sowieso bozer in het begin van mijn carrière. Nu denk ik vooral: waarom doen we dit wéér? Hebben we dan niks geleerd uit de geschiedenis? Een van mijn favoriete borden die ik heb gezien tijdens de vrouwenmars, is er een waarop staat: ‘Ik deed dit in de jaren zeventig. Waarom moet ik dit weer doen?’. Ik ben opgegroeid met rampenfilms en dacht altijd: ‘Oh, dat zal nooit gebeuren’. Maar ik maak me stilaan meer zorgen over mensen dan over zombies.
Om te schrijven trek je je steevast terug in een boshuis.
Ja, ik hou ervan om uit het raam te kijken en bomen, lucht en bergen te zien. Het is gewoon zo rustgevend. En ik vind het heerlijk om omringd te zijn door boeken. Ik ben onlangs verhuisd naar een andere hut en omdat de boekenkasten nog niet gebouwd waren, lukte het me niet om te schrijven. Ik heb ze uiteindelijk in stapels om me heen gelegd, als een soort vreemd fort van boeken. Het was heel geruststellend om omhelsd te worden door romans
Je bent een enorme kattenliefhebber. Mis je Dexter niet in je schrijvershut?
O ja, heel erg. Maar ik kan ‘m niet meenemen. Hij heeft, net als alle katten, veel aandacht nodig en meestal wil ie daar zijn waar ik ‘m niet wil hebben, dus het zou een beetje moeilijk zijn om te werken met Dexter rond me (lacht). Hij blijft bij mijn partner in Atlanta, maar ik krijg wel dagelijkse fotootjes van hem.
Heb je een vaste routine in je hut?
Ik schrijf de hele dag non-stop. Ik onderbreek alleen om te gaan slapen en de volgende ochtend begint het opnieuw. Dat doe ik gedurende twee weken, dan ga ik even naar huis, en dan ga ik terug om verder te werken.
Schrijven is hard werken hé? Mensen lijken te denken dat de inspiratie vanzelf komt.
Ja, dat is een interessant punt. Goede ideeën hebben voor een boek is niet het moeilijkste, maar de plot op papier krijgen, het uitwerken van die ideeën, is het wél. En dat is hard werken, ja.
Eén laatste vraag. Ik weet dat je het heel druk hebt met de verfilming van The Good Daughter voor Netflix. Hoe nauw ben je daarbij betrokken?
Ik heb alle afleveringen geschreven – het zijn er zes – en nu zijn we aan het filmen. Ik ben elke dag op de set als showrunner. Ik vind het interessant om te zien hoe alles werkt, hoe littekens eruit moeten zien, hoe props getest moeten worden… Allemaal dingen waar je nooit aan denkt als kijker. Of als iemand een gesprek heeft in een auto die aan het rijden is, dat een hele dag in beslag neemt om te filmen. Je kunt ze ook laten stoppen aan de kant van de weg, dan duurt het maar een halve dag (lacht).
We kijken ernaar uit Karin, net als naar je nieuwste thriller.
