Kinderboek van de Maand - Mei 2025

De illustraties van Harmen van Straaten zijn zoals altijd prachtig.

Ga er maar eens lekker voor zitten, want dit is een prentenboek, een voorleesboek en een fotoboek in één. Zit je klaar? Goed, beginnen maar.

Hooggeëerd publiek, komt dat zien, komt dat horen, komt dat beleven. Het circus is in de stad. De artiesten willen je maar wat graag hun kunsten laten zien. Er zijn acrobaten, een messenwerper, een echte fakir, maar ook een goochelaar en een boeienkoning. En natuurlijk zijn er ook clowns, want wat is een circus zonder clowns?

Kim en Semmie ontdekken een oud fotoboek op de zolder van opa en oma. Het zit vol foto’s van het circus. Samen met oma bekijken ze de foto’s. Maar het is niet zomaar een fotoboek, want opa en oma blijken in het circus gewerkt te hebben.

De voorstelling gaat beginnen is een heerlijk, vrolijk boek met verhaaltjes op rijm. Ritmisch leest het heerlijk, waardoor voorlezen lekker vlot gaat. Maria van Donkelaar kan duidelijk goed met woorden omgaan, want de toon is kinderlijk, maar zeker niet kinderachtig. De teksten zijn ook niet te kort en niet te lang, wat voor de voorlezer zeer prettig is. En de illustraties van Harmen van Straaten zijn zoals altijd prachtig.

Een erg leuk boek dat zeker geschikt is voor kinderen vanaf 3 jaar, maar ook heel goed in groep 3 en 4 voorgelezen (en zelf gelezen) kan worden.

Een erg fijn boek, dat ik weer met enorm veel plezier gelezen heb.

Ik ben niet persé een liefhebber van vervolgdelen, omdat je automatisch toch gaat vergelijken met het eerste deel. Wordt het net zo goed en zat ik eigenlijk wel op een vervolgdeel te wachten? In het geval van Boutje kan ik beide vragen gerust met ja beantwoorden.

Deel 1 past voor mij helemaal in de traditie van Annie M.G. Schmidt. Je zou denken dat dat voor veel boeken geldt, maar dat valt eigenlijk heel erg mee. Die sfeer en stijl wordt in het tweede deel voortgezet. Hetzelfde, maar toch weer anders, omdat het echt een ander soort verhaal is. Dat wordt meteen duidelijk als we snel na het begin afscheid nemen van de rommelberg, die een prominente rol speelde in het vorige boek. We nemen ook afscheid van een geliefde figuur (die op de laatste pagina weer even z’n kop laat zien) en maken kennis met nieuwe personages. Ook nu is het een combinatie van avontuur, vindingrijkheid en een samenwerking tussen kinderen en volwassenen, waarbij uiteraard de kinderen het slimst zijn.

Boutje en zijn vader Ed moeten voor de zoveelste keer gedwongen verhuizen. Hun huis en de rommelberg is verkocht aan een rijke barones, die er een ski-resort van wil maken. Onderweg komen ze Leo tegen, een vrachtwagenchauffeur die hijskranen moet bezorgen bij de barones. Boutje ziet hierin een kans om te proberen om de rommelberg weer terug te krijgen. Maar al snel ontdekt hij dat de barones maar één ding wil, namelijk alles bezitten wat er is. Boutje moet een manier bedenken om haar tegen te houden, want anders verpest ze alles voor iedereen. Gelukkig krijgt hij daarbij hulp van anderen.

Zoals ik al min of meer liet doorschemeren, is het tweede deel weer net zo leuk. Bij de avonturen van Boutje moet je enigszins vanuit kinderlogica lezen, want het is vaak weinig realistisch. Maar dat maakt het juist zo gek en grappig. En ook hierin spelen de illustraties een speciale rol, omdat ze deels bestaan uit de vele creatieve ideeën van Boutje. Alleen het einde is voor mij niet helemaal af. Daarom hoop ik toch nog op een derde deel waarin de barones gaat terugkeren.

Een erg fijn boek, dat ik weer met enorm veel plezier gelezen heb.

Een zeer goede aanvulling op de reeds bestaande boeken over de oorlog.

Sommige verhalen kunnen niet vaak genoeg verteld worden. Ondanks dat we graag willen dat gebeurtenissen niet vergeten worden, worden ze op den duur toch verdrongen door de actualiteiten, en vooral door sentimenten die hieruit voortkomen. Maar geschiedenis heeft de eigenschap dat het zich laat herhalen. Wat ooit gebeurd is, kan altijd opnieuw gebeuren en de verhalen van anderen kunnen ineens ons eigen verhaal worden.

Feline verhuist naar Zutphen en gaat wonen in het voormalige huis van haar opa en oma. Op haar slaapkamer vindt ze een plakboek vol krantenberichten over de Tweede Wereldoorlog. Samen met kinderen uit haar klas gaat ze op onderzoek uit en maakt kennis met de oorlogsverhalen van een aantal gezinnen uit haar buurt.

Door het boek heen krijgen we op drie verschillende manieren een beeld van de oorlog. In het eerste verhaal volgen we twee Joodse gezinnen, die ondergedoken zitten. In het tweede verhaal gaat het over een gezin waarvan de vader Joods is, maar de moeder katholiek. Vader moet onderduiken, maar de rest van het gezin wordt enigszins met rust gelaten. En tot slot keert in het derde verhaal een Joods gezin na de bevrijding terug. Zij proberen hun leven op te pakken, maar lopen tegen allerlei moeilijkheden aan en ontdekken dat het nooit meer hetzelfde kan zijn als voor de oorlog.

In opdracht van de gemeente Zutphen schreven Martine Letterie en Saskia Halfmouw (illustraties) een boek voor kinderen over de Joodse geschiedenis van de stad. Het is een eenvoudige, boeiende vertelling geworden waarin vooral het gewone leven van Nederlandse mensen in en na de oorlog beschreven wordt. Zo lezen we ook over zaken, waar we niet zo snel bij stil zouden staan, zoals een overlijden van een onderduiker of het foute gedrag van ‘goede’ Nederlanders.

Het boek leest heerlijk omdat er een hoog tempo in zit. Vijf jaar oorlog wordt in elk verhaal in een paar stappen doorlopen. Op uitstekende wijze laat Martine Letterie de lezer de oorlog beleven, maar maakt op tactische wijze tijdssprongen, waardoor dramatische momenten niet de kans krijgen om zwaarmoedig te worden. Het behoudt daardoor een noodzakelijke luchtigheid, zonder afbreuk te doen aan de geschiedenis.

Een zeer goede aanvulling op de reeds bestaande boeken over de oorlog.

IJzersterk, confronterend, pijnlijk en vooral menselijk!

Wat mij betreft, zou dit YA-boek verplichte leeskost mogen zijn in de bovenbouw van elke middelbare school. Het mag gelezen en besproken worden, want in de kern gaat dit eigenlijk over ons allemaal. Wanneer is iemand schuldig en in hoeverre hebben wij enig recht om hierover te oordelen? In 400 bladzijden laat Wilma Geldof zien, hoe complex de schuldvraag na een oorlog is en hoe dat verbonden is met menselijke waardigheid.

We maken kennis met twee meisjes. Nora groeit op in de Tweede Wereldoorlog en wordt verliefd op een Duitse soldaat. Ditte is de dochter uit deze relatie, die uiteindelijk de last van haar ouders moet dragen. Beiden worden door hun omgeving veroordeeld, en beiden proberen enig grip op hun leven te krijgen. Daarnaast is het ook het verhaal van het Joodse meisje Rivka, wiens familie vermoord is in de oorlog en die geconfronteerd wordt met de nazi-achtergrond van haar beste vriendin Ditte.

Dit boek is één van de pittigste jeugdboeken, die ik ooit gelezen heb. Wilma Geldof raakt met haar verhaal vele gevoelige snaren en laat de lezer worstelen met een enorm ongemak. De indrukwekkende wijze waarop ze het verhaal van Nora beschrijft, slingerend tussen schuld en onschuld, roept zowel sympathie als afkeer op. Ze geeft ook een realistisch beeld van de harde houding van mensen, die zich voortdurend beter voelen dan Nora en Ditte. Maar soms zitten er tussendoor ook flintertjes menselijkheid, die de personages en de lezer eraan herinneren dat niet alles alleen maar hopeloos is.

Het verhaal speelt zich deels af tijdens het proces van de oorlogsmisdadiger Eichmann in 1961. Dat is een interessante keuze, want de zeer bekende Joodse filosoof Hannah Arendt schreef daar een beroemd verslag over, waarin ze beschrijft dat achter onmenselijke maatschappijen menselijk gezichten schuilen, waardoor het onmogelijk is om alles zwart-wit te bekijken.

Het meisje dat er niet mocht zijn toont aan waarom jeugdliteratuur een veel belangrijkere rol zou moeten krijgen binnen de algehele literatuur. Het confronteert ons en bevraagt ons waar wij staan in dit verhaal. We willen ons eigenlijk altijd de held voelen, maar hoe moet dat dan als er alleen maar verliezers zijn?

IJzersterk, confronterend, pijnlijk en vooral menselijk!

Kinderboek van de Maand - April 2025

Grazen onder water is een prachtig informatief boek.

Er bestaan voor kinderen van alle leeftijden een hele hoop informatieve boeken. Maar vaak zijn ze redelijk eenvoudig zodat ze geschikt zijn voor de jongere kinderen of ingewikkeld zodat oudere kinderen er bijvoorbeeld een goede spreekbeurt of werkstuk van kunnen maken. Maar boeken die geschikt zijn voor jonge en oudere kinderen, zie je toch wat minder voorbijkomen. Grazen onder water is zo’n boek.

Wist je dat tweederde van de aarde (dat is bijna 70%) uit water bestaat en dat daarin heel veel levende dieren en planten wonen? Vissen, schelpdieren, zeesterren, inktvissen, koralen, anemonen en nog heel veel andere wezens die je op land niet zult tegenkomen. Wat zeg je? Weet je niet wat een koraal of een anemoon is? Dat is dus geen probleem, want in dit boek kom je ze allemaal tegen.

Het boek zit vol met erg mooie tekeningen, waarmee je kunt ontdekken wat er in het water leeft en hoe alles eruit ziet. Daarnaast staat er ook een hoop informatie, zodat je ze nog beter kunt leren kennen. Maar omdat er wel heel veel te leren valt, kun je zelf bepalen hoe ver je wilt gaan. Misschien is het in eerste instantie wel genoeg om naar al die dieren en planten te kijken en enkel hun namen te leren kennen. En later denk je dan: zo, nu wil ik wel eens iets meer weten. Dan kun je papa of mama vragen om de teksten voor te lezen. En als je dan eindelijk zelf goed kunt lezen, dan ga je zelf aan de slag en ontdekt dat er nog allerlei kleine stukjes informatie staan, die je nog niet eerder gelezen had.

Grazen onder water is een prachtig informatief boek, dat zeer geschikt is om door kinderen op te pakken door de jaren heen. De verschillende gradaties van moeilijkheid geeft het boek een lekker lange levensduur. En voor dit soort boeken is dat een waardevolle toevoeging. Maar lees het vooral ook omdat het gewoon heel mooi is.

Een prachtige uitdaging voor kinderen om zelf na te denken.

Weet je wat zo ontzettend leuk is aan filosofie? Het klinkt heel ingewikkeld en echt iets voor volwassenen, maar eigenlijk kunnen en doen we het allemaal. Want filosofie bestaat voor een belangrijk deel uit vragen stellen. Zelfs kinderen kunnen filosofische vragen stellen. Daar is namelijk een trucje voor. Begin je vraag niet met ‘Wie?’ of ‘Wat?’, maar begin je vraag eens met ‘Waarom?’. Kijk, nu ben je ineens een filosoof.

Door vragen te stellen kunnen we op een betere manier naar onszelf en de wereld om ons heen kijken. Waarom bestaan wij? Waarom willen we altijd zo graag met elkaar vechten? Waarom hebben sommige mensen nooit genoeg? Waarom doe ik soms iets liefs, maar soms ook stout? Waarom heb ik toch zoveel vragen?

Vooral als we nog klein zijn, willen we heel veel weten. Kleine kinderen stellen soms honderd vragen, maar volwassenen vinden dat vaak maar lastig. Ja, de eerste twee vragen krijg je waarschijnlijk nog goed antwoord, maar daarna is het al snel teveel. En op een bepaald moment besluit je maar geen vragen meer te stellen. Maar zijn die vragen dan ook weg?

Dat is dus waar dit boek over gaat. Over vragen stellen, over stil zijn vanwege anderen, over hoe belangrijk het is om vragen te stellen en wat we daarvan kunnen leren. Maar het mooiste van dit verhaal komt aan het einde. Want als je klaar bent met lezen, mag je zelf vragen bedenken en opschrijven. Denk er dan over na en praat er met anderen over. Probeer het maar en je zult merken hoe spannend filosofie eigenlijk is.

Een prachtige uitdaging voor kinderen om zelf na te denken.

Een boeiend verhaal over kunstroof, een onderwerp dat juist nu heel erg leeft.

Het zal me niks verbazen als je bij deze titel een detectiveverhaal zou verwachten. Dat dacht ik namelijk zelf wel, maar tijdens het lezen ontdekte ik dat iets heel anders is. Het is namelijk een verhaal over een paar van de grootste diefstallen ooit. Maar ook over hoe moeilijk het is om het weer terug te geven en hoe weinig het soms gescheeld had, dat het niet voor altijd kwijt zou zijn, gestolen schilderijen. Kortom, geen detective, maar wel heel spannend.

Mies moet voor geschiedenis een werkstuk maken, maar ze heeft geen idee waarover. Ze vindt geschiedenis dan ook oersaai. Tot overmaat van ramp gaat haar beste vriendin op vakantie met de familie, dus die kan haar niet helpen. Als ze door Amin, een slimme jongen uit haar klas, uitgenodigd wordt om samen met een paar vrienden naar de Gevangen Poort in Den Haag te gaan, gaat ze mee in de hoop dat ze een onderwerp zal vinden..

Daar aangekomen blijkt de Gevangen Poort dicht te zijn, maar ze kunnen wel naar de Galerij van Willem V. Tot afschuw van Mies blijken daar alleen maar schilderijen te hangen, echt heel veel schilderijen. Dat is niet oersaai, maar gewoon dodelijk saai. Maar dan ontmoet ze een oudere mevrouw, die daar om een heel speciale reden is. In het museum hangt namelijk een schilderij dat in de Tweede Wereldoorlog gestolen is van haar ouders. Dat is het begin van een bijzonder avontuur.

Diefstal, oorlogen, stroomuitval, opgesloten zitten in een museum en een dief in de nacht… Ja, ik weet het, het klinkt toch bijna als een detectiveverhaal en op een bepaalde manier is het dat ook wel een klein beetje. Maar het is vooral spannend en leerzaam. En zelfs een beetje filosofisch, want één van de grote vragen is, waarom mensen altijd meer willen en wanneer het genoeg is.

Een boeiend verhaal over kunstroof, een onderwerp dat juist nu heel erg leeft.

Vuile handen roept allerlei vragen op en daagt je uit om na te denken over jezelf.

Ter gelegenheid van de Maand van de Filosofie schreef Marco Kunst het boekje Vuile handen. Met nog geen honderd bladzijdes is het voor jongeren een zeer behapbaar formaat, maar tegelijk is het ook bedoeld als uitdaging om na te denken over het verhaal en hoe je er zelf in zou staan.

Feitelijk bestaat het verhaal uit twee verhaallijnen waarin we zus Leila en broer Achim volgen. Beiden hebben hun eigen zorgen en kijken op verschillende manieren tegen de wereld om hun heen aan. Leila zit in een rolstoel, kan weinig en is sterk afhankelijk van de hulp van anderen. Zij maakt zich vooral druk om de last die zij voor anderen denkt te zijn. Achim op zijn beurt maakt zich vooral zorgen om het milieu en ziet juist anderen als last.

Wanneer Achim samen met zijn moeder verhuist naar de Aardelaar, een commune van milieuactivisten, komt hij steeds meer onder invloed te staan van de extremistische ideeën van de leiding. Wanneer Achim aangeeft ontevreden te zijn over het uitblijven van resultaten van hun protestacties bij Schiphol, krijgt hij een zeer bijzonder aanbod.

Leila leert sinds het vertrek van Achim en haar moeder zichzelf steeds meer te redden. Ze mist vooral haar broer, maar is niet gelukkig met de wijze waarop hij de laatste tijd veranderd is. Wanneer ze een bericht van haar broer krijgt, voelt ze onraad. Ze wil ingrijpen, maar daarvoor moet ze alles uit de kast trekken en al haar lichamelijke grenzen overschrijden.

Vuile handen roept allerlei vragen op en daagt je uit om na te denken over jezelf. Hoe zou je handelen, in hoeverre ben je vatbaar voor andermans ideeën, in hoeverre laat je je gebruiken door anderen, en wanneer ben je waardevol? Het boek sluit af met een open einde, waar ik zelf wel zeer tevreden over ben. Als lezer wordt je zo gevraagd om na te denken over het vervolg en waarom je die keuze gemaakt hebt. Want jouw keuze zegt iets over jezelf en hoe je in het verhaal staat.

Kort, spannend, realistisch en erg goed!

Kinderboek van de Maand - Maart 2025

Dit nieuwe avontuur van prinses Arabella is opnieuw een feestje.

Prinses Arabella is met veertien delen zo langzamerhand wel één van de meest vertrouwde prentenboekseries van Nederland te noemen. Op meerdere manieren is zij één van de kleurrijkste personages binnen het huidige aanbod. Niet alleen omdat zij en haar vriendjes een mengeling van allerlei etniciteiten zijn, maar ook omdat Mylo Freeman bekend staat om haar creatief kleurgebruik..

In dit avontuur gaat Arabella voor het eerst naar het theater. Omi heeft kaartjes gehaald voor de voorstelling. De tweeling wil ook graag mee, maar dit is even een speciaal moment voor Arabella. Samen met haar oma gaat ze naar de schouwburg en ze kijkt haar ogen uit. Het is een prachtig gebouw met een grote zaal vol stoelen, maar het allermooist is de voorstelling op het toneel. Er gebeurt zoveel.

Als ze naderhand thuiskomt, vertelt ze mama, papa en de tweeling over alles wat ze gezien en beleefd heeft. De tweeling is sip, want die hadden ook graag meegewild. Maar prinses Arabella heeft een uitstekend idee om de tweeling op te vrolijken.

Dit verhaal is een erg leuke voorbereiding om samen met jonge kinderen zelf theater te maken of naar het theater te gaan. Daarmee is het dus niet alleen een verhaal om voor te lezen, maar ook om te beleven. Wat ik vooral ook een mooi detail vind, is het feit dat alle kinderen (en volwassenen) een kroon dragen. Daarmee lijkt Mylo Freeman duidelijk te maken, dat iedereen bijzonder is en dat er geen verschil tussen mensen bestaat. De illustraties zijn bijzonder speels en vrolijk en de verhalen zijn geschikt voor alle kinderen.

Dit nieuwe avontuur van prinses Arabella is opnieuw een feestje.

Ricky Ricotta’s Super Robot is een kleurrijk boek vol spetterende illustraties.

Van de schrijver van Dog Man, al jaren één van de populairste kinderboekenseries wereldwijd, komt nu het eerste deel van een nieuwe serie. Ricky Ricotta’s Super Robot is een makkelijk leesbaar en zeer vermakelijk boek voor jonge lezers. Een lekkere titel voor kinderen om in hun vrije tijd op te pakken, als ze even niet hoeven te lezen voor hun vaardigheid.

Het eerste deel bestaat uit twee avonturen van de jonge muis Ricky Ricotta en zijn vriend de Super Robot. In het eerste verhaal kunnen we lezen hoe Super Robot ontstaat en hoe de twee elkaar ontmoet hebben. Ook moeten ze, net als in het tweede verhaal, de wereld redden van superschurken.

De verhalen zijn opgebouwd uit een reeks korte hoofdstukken. Op elke pagina staan slechts een paar zinnen, waardoor de snelheid gewaarborgd blijft. Daarnaast bestaat elk verhaal ook uit een aantal strippagina’s en als extra grappige toevoeging is er de Omsla-no-scoop. Het principe hiervan is, dat je een bladzijde heel snel heen en weer omslaat, waardoor je een soort van tekenfilm-effect krijgt.

Ricky Ricotta’s Super Robot is een kleurrijk boek vol spetterende illustraties, dat zonder twijfel een hele hoop kinderen weer enorm veel plezier in het lezen zal geven.

Juniper is één van de meest interessante figuren uit de hedendaagse jeugdliteratuur.

Hoewel dit het derde deel van de Juniper-trilogie is, en het zesde van een groter geheel, is dit boek mijn kennismaking met de eenhoorn. Eerlijkheidshalve waren het de omslagen die mij op het verkeerde been zette. De uitstraling is wat kinderlijk, maar het verhaal is juist verre van dat. Op speelse wijze worden filosofische gedachten omgewerkt tot een vrolijk, maar soms ook melodramatisch verhaal waarin een volwassen gelaagdheid zit. Die dubbelheid maakt het ook voor oudere lezers verrassend en boeiend. En achteraf bezien zijn de omslagen zeer passend.

In dit boek wordt veelvuldig teruggekeken op het verleden. De eenhoorn Juniper is op een punt in zijn leven gekomen, dat hij zich wat buiten de wereld voelt staan. Hij mist het gezelschap van een partner, komt niet goed mee in de veranderende opvattingen en wordt zelfs geconfronteerd met de eindigheid van alles.

Als eenhoorn voelde hij zich altijd onsterfelijk, maar gaandeweg komt het besef dat ook voor een magisch wezen alles tijdelijk is. En de dood blijkt een wat chagrijnige wesp te zijn, die dodelijk verveeld raakt als Juniper alsmaar over zijn leven praat. Eigenlijk is de tijd van Juniper om, maar de dood wil een deal maken. Er is een leeuw die jarenlang uit handen van de dood is gebleven. Als Juniper helpt om de leeuw te vangen, mag hij blijven leven. Juniper gaat in eerste instantie akkoord, maar wanneer hij beseft dat hij moet beslissen over het leven van een ander, dan heeft hij daar erg veel moeite mee. Zelfs als blijkt, dat de leeuw verantwoordelijk is voor een groot drama uit zijn verleden.

De laatste jaren verschijnen er een hoop jeugdboeken waarin de dood een rol speelt. Maar boeken waarin dit op een filosofische wijze wordt benaderd, zijn er juist weinig. Thema’s als tijd, eindigheid, vriendschap, wraak en relaties worden samengebracht in een verhaal dat doet denken aan een sprookje en een fabel, maar tegelijk ook heel realistisch en rauw is. Juist de combinatie van naïviteit en nuchterheid maakt het fascinerend. Ik zou daarom volwassen lezers aanraden om dit ook zeker te lezen.

Juniper is één van de meest interessante figuren uit de hedendaagse jeugdliteratuur.

Zoethout maakt me zeer nieuwsgierig naar het andere werk van deze schrijfster.

Zoethout is een boek dat vooral bedoeld is voor de groep YA-lezers. Marita de Sterck is een Vlaamse schrijfster en haar taalgebruik zal ongetwijfeld een uitdaging zijn voor de Nederlandse lezers. Maar mijn advies is, om hier doorheen te prikken.

Dit boek is om drie redenen een echte aanrader. Marita de Sterck heeft een prachtig taalgebruik en schrijft op hoog niveau. Daarmee sluit het boek niet alleen aan op jongeren, maar is het ook geschikt voor volwassen lezers. En daar ligt de volgende reden. Het aantal boeken dat geschikt is als overgang van YA naar volwassen literatuur is beperkt. Zoethout voorziet daarom in een behoefte. De derde en misschien wel belangrijkste reden om dit te lezen is het verhaal zelf. Het is boeiend, zowel qua spanningsboog als manier van vertellen.

Het verhaal wordt vanuit drie kanten bekeken. In eerste instantie via de hoofdpersoon Amber, die aan het begin van het boek verhuist naar een woning in een arme arbeidersbuurt. Zij vindt per toeval kindertekeningen en ontdekt dat er een geheim verhaal schuilt in haar huis. Haar wat excentrieke buurvrouw speelt hier ook een belangrijke rol in en zij is daarmee de tweede invalshoek. Maar het meest bijzondere is de derde verteller. Die is de stem van de roddelaarsters uit de buurt, een aantal vrouwen die alles in de gaten houden en zich bemoeien met alles en iedereen.

Langzaam ontdekken we de tragedie die plaats heeft gevonden en zo’n grote invloed heeft gehad op de straat, dat het daarna door iedereen werd doodgezwegen. Een verhaal over schuld en schaamte, waarin de verschillende personages op een eigen wijze een rol hebben gespeeld. Dit dramatisch, maar vooral zeer boeiend verhaal heeft een zekere vergelijking met het bekende boek Haar naam was Sarah.

Zoethout maakt me zeer nieuwsgierig naar het andere werk van deze schrijfster.

Kinderboek van de Maand - Februari 2025

Een absolute aanrader die ik van harte aanbeveel.

Waar is mijn huis? is een prentenboek dat perfect past bij de huidige tijd. Zoveel mensen verliezen hun huis en bestaan door toedoen van anderen die hun macht misbruiken. Wij als volwassenen snappen vaak niks meer van onze wereld, maar hoe moeten we dat dan uitleggen aan kinderen? Hoe kunnen we ze duidelijk maken, dat er altijd hoop is op een goede afloop? Gelukkig biedt dit boek een handvat.

Vos, vogel en haas wonen heel gelukkig in hun bos, totdat Beer de hele boel verpest. Hij schopt tegen bomen en weigert te beginnen aan zijn winterslaap. Hij gaat zo tekeer, dat iedereen moet wegvluchten. Maar ineens hebben Vos en Vogel niet langer meer een huis en tot overmaat van ramp is er geen spoor te bekennen van Haas.

Vos en Vogel gaan op zoek naar een nieuwe plek, maar niemand wil ze hebben. Een enkeling biedt ze een slaapplek voor één nacht, maar dan moeten ze vooral weer weggaan. Vogel probeert de moed erin te houden, vooral omdat Vos het niet meer ziet zitten. Maar zolang je blijft geloven, is nog niet alles verloren.

Dit is een boek over hoop houden en over begrip hebben voor wie moet vluchten. Zowel het verhaal als de illustraties zijn prachtig, en de oplettende lezer zal in elke tekening een klein stukje hoop vinden in de vorm van een verloren vriend. Meer verklap ik niet.

Een absolute aanrader die ik van harte aanbeveel.

Ik ben aangenaam verrast door deze sterke graphic novel.

Al enkele jaren geleden heeft de graphic novel z’n intrede gedaan, maar met name de laatste twee jaar begint het een serieus onderdeel binnen de jeugdboeken te worden. Zo langzamerhand kunnen boekhandels een aparte kast vullen met de vele diverse titels. En hoewel er vaak wat minnetjes over wordt gedaan door volwassenen, moet gezegd worden dat het kwaliteitsniveau over het geheel best goed is.

Help, ik ben onzichtbaar is in de basis zeker bedoeld als een humoristisch boek, maar past ook uitstekend binnen het superheldengenre zoals we die kennen van Marvel en DC. Tijdens het lezen viel me op dat er soms goed is nagedacht over bepaalde grappen. De humor zit niet alleen in de woorden, maar ook in presentatie. Visueel doet het me dan ook regelmatig denken aan Cartoon Network en bepaalde games.

Het is een typisch verhaal over goed en kwaad. Onze held Stanley is een nogal naïeve goedzak, die van nature iedereen wil helpen. Daar tegenover staat Kenny, een gefrustreerde uitvinder die zich niet begrepen voelt. Wanneer Stanley per ongeluk de nieuwste uitvinding van Kenny verpest en beide jongens onzichtbaar worden, wil Kenny wraak nemen. En daarbij is niemand veilig voor deze gekke professor. De enige die hem eventueel kan tegenhouden is Stanley zelf.

De tekeningen lijken eenvoudig, maar zijn soms knap gecomponeerd. En voor de oplettende lezer zitten er allerlei kleine grapjes in verstopt, zoals bijvoorbeeld een pop van een Snorkel. De maker lijkt hiermee niet alleen een verhaal te willen vertellen, maar ook op zijn manier een ode te brengen aan het fantastische genre, waar hij duidelijk een groot fan van is. Ik ben aangenaam verrast door deze sterke graphic novel.

Ondanks de pittige thema’s houdt het boek een luchtige toon

Nachtfietser is prachtig door de wijze waarop groot drama op kleine wijze verteld wordt. Het verhaal bestaat uit meerdere levensverhalen die door elkaar en met elkaar verweven zijn. Op verschillende manieren hebben diverse personen te maken met een vorm van verlies en elk moet op een eigen wijze hiermee omgaan. Maar voor de één blijkt dat moeilijker dan voor de ander.

Sammie woont met haar vader op een boerderij. Haar moeder en zus zijn verhuisd naar de stad. Gaandeweg komen we erachter dat de reden hiervoor de tragische dood van het broertje van Sammie is. Allemaal hebben ze het er moeilijk mee, maar vooral de vader van Sammie lijkt de weg volledig kwijt te zijn geraakt.

Sammie wil niets liever dan iedereen weer bij elkaar brengen. Wanneer zij midden in de nacht stiekem naar het huis van haar moeder fietst, ontmoet ze Toon. Deze heeft zijn eigen problemen. Zijn broer is namelijk het huis uitgezet en woont nu op straat. Toon, die zijn broer mist, wil op wat voor manier ook zijn broer terughalen. Maar hierbij wordt hij niet alleen tegengewerkt door zijn ouders, maar ook door zijn broer zelf.

En dan is er ook een kleine groep daklozen, die buiten de samenleving lijkt te staan. Maar juist daar vinden Sammie en Toon de steun die ze zo hard nodig hebben.

De titel Nachtfietser slaat op Sammie, die deze bijnaam krijgt van Toon. Maar feitelijk reizen meerdere personages in dit boek door de nacht. Schuld, verlies en gemis kleuren hun verhaal. Toch is er altijd ook licht in de duisternis. Jonge katjes, pannenkoeken met stroop en vooral liefde en vriendschap. Het leven is geen sprookje, maar er is genoeg om het toch leuk te maken.

Ondanks de pittige thema’s houdt het boek een luchtige toon, waardoor het een echt jeugdboek blijft. Wat ik vooral sterk vind, is het feit dat de verschillende personages die elkaar helpen, zelf ook een beetje gebroken zijn. Iedereen heeft z’n eigen problemen en maakt zijn eigen fouten. Daardoor staat niemand boven de ander. En juist dat maakt het zo’n mooi en menselijk verhaal.

Alan Gratz heeft in dit boek erg veel van zichzelf verwerkt.

Pearl Harbor is het tweede boek van Alan Gratz dat ik lees, en ik durf gerust te concluderen dat hij tot mijn favoriete schrijvers is gaan behoren. Op perfecte wijze weet hij feit en fictie met elkaar te vermengen en daar een ongelooflijk spannend verhaal van te maken. Precies het soort verhaal waarmee je jongeren kunt verleiden om te lezen.

Pearl Harbor begint rustig. We leren de twee hoofdpersonen kennen. Frank en Stanley zijn twee jongens, die beste vrienden zijn en samen een superhelden-strip willen maken. Ook krijgen we in dit deel een goed beeld van Pearl Harbor en de Amerikaanse marineschepen die daar aangemeerd liggen. Het is de stilte voor de storm.

Een dag later is alles mis. Terwijl de jongens een bezoek brengen aan één van de schepen, wordt de haven aangevallen door Japanse vliegtuigen. Van het één op het ander belanden we samen met de jongens en de soldaten in een regelrechte hel. Een spannende ontsnapping volgt, waarin de schrijver je amper een moment gunt om op adem te komen. De jongens moeten noodgedwongen net zo heldhaftig zijn als de superhelden waar ze van dromen. En dat is vooral voor Frank een meer dan grote uitdaging.

Alan Gratz schrijft niet zomaar een oorlogsverhaal, waarin het alleen maar om avontuur draait. Ondanks alle spektakel is het vooral de vriendschap van de jongens en de buitensporige angsten van Frank die centraal staan. Wat maakt iemand tot een ware held? En kan een held niet ook gewoon bang zijn?

Alan Gratz heeft in dit boek erg veel van zichzelf verwerkt. Zijn voorliefde voor Japanse strips en superhelden zoals Captain America, maar ook zijn oog voor het onrecht dat Amerikanen van Japanse komaf ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is aangedaan. Een aspect dat voor hem verbonden is met het onrecht waar zijn Joodse familie in Europa tegenaan liep. Maar de leukste persoonlijke tint is de door de jongens gemaakte comic aan het einde van het boek. Alan Gratz heeft namelijk zelf ook diverse comics op zijn naam staan. Een leuk extraatje dat het boek net dat beetje meer geeft.

Kinderboek van de Maand - Januari 2025

Ik ben een enorme fan van dit domme eekhoorntje, die iedereen aan het lachen zal krijgen

Één van de leukste prentenboeken van de afgelopen paar jaar is De Blaadjesdief. Nu is eekhoorn terug met een nieuw avontuur. En opnieuw is het een heerlijk verhaal, dat de liefhebbers van de eerdere twee delen niet zal teleurstellen.

Het is winter en eekhoorn maakt voor het eerst kennis met sneeuw. Vogel legt hem uit wat sneeuw is en dat het gras niet weg is, maar verstopt ligt onder die witte laag. Eekhoorn snapt er maar niks van. Het water is hard en glad en die witte sneeuweekhoorn staat precies op de plek waar zijn nu verdwenen hazelnoten lagen.

Net wanneer eekhoorn lol begint te krijgen in de winter, is de sneeuw weer verdwenen. Eekhoorn weet zeker dat de sneeuweekhoorn daar achter zit. Die is natuurlijk met alle sneeuw en zijn hazelnoten weggelopen.

De Sneeuwdief zit weer vol erg leuke humor. Eekhoorn is heerlijk naïef. Jonge lezers zullen daar enorm veel plezier aan beleven. Er is toch niks leukers dan slimmer te zijn dan ‘domme’ volwassenen of een domme eekhoorn. Aan het einde staan een paar korte toelichtingen, waardoor je nog iets meer kunt leren over de winter. En er is ook nog een opdracht, want kinderen worden uitgedaagd om het mysterie van de verdwenen hazelnoten op te lossen.

Ik ben een enorme fan van dit domme eekhoorntje, die iedereen aan het lachen zal krijgen.

Heerlijk magisch en zeer goed bedacht

Op een dag wordt Oscar wakker en ontdekt dat zijn ouders spoorloos verdwenen zijn. Op hun bed ligt een enorme leeuw, die net gegeten heeft en de komende twee dagen geen trek meer heeft. Dat is het begin van een geweldig verhaal, dat enigszins in de lijn ligt van de Roald Dahl-boeken. Oscar is een lieve jongen, maar hij wordt gepest door alle andere kinderen. Hij is dol op voetbal, maar de trainer wil hem niet opnemen in zijn voetbalteam. En tot overmaat van ramp is de oma van Oscar overleden. De leeuw neemt hem mee naar een museum en daar beleeft hij een zeer bijzonder avontuur. Hoewel Oscar doodsangsten uitstaat, is dit ook één van zijn spannendste ervaringen ooit. De volgende dag beleeft hij in een ander museum opnieuw een gevaarlijk avontuur, dat te maken heeft met zijn opa en een belofte van zijn oma, die ze niet meer kon volbrengen. Oscars leeuw is een zeer bijzonder verhaal, dat niet alleen avontuurlijk is, maar ook draait om een stuk familiegeschiedenis. Vooral de subtiele wijze waarop de holocaust voorbij komt, is erg indrukwekkend en verrassend. En ik vond het einde geweldig. Heerlijk magisch en zeer goed bedacht. Ik verklap alleen, dat het te maken heeft met de staart van de leeuw. Dit boek is echt waanzinnig mooi en het zal me niks verbazen, als dit ooit verfilmd zal worden.

Een heerlijk boek voor liefhebbers van een echt goed verhaal.

Een nieuw jaar en natuurlijk moeten we dan beginnen met een steengoed boek. Wegloopdagen is het eerste boek van Pim Lammers voor lezers vanaf tien jaar en ik hoop van harte dat er nog heel wat meer gaan volgen. Wat kan die man goed schrijven. Wegloopdagen is een serieus verhaal met drama, humor en een vleugje avontuur. Maar het is vooral een verhaal waarin de beleving van twee kinderen overtuigend verteld wordt. Luca is verdrietig, omdat zijn vaders voortdurend ruzie maken en waarschijnlijk gaan scheiden. Hij besluit om weg te lopen, en pas terug te komen wanneer ze beloven om bij elkaar te blijven. Maar hij durft niet alleen te gaan. Zijn broer wil niet mee en zijn beste vriend is verhuisd. Daarom hangt hij een briefje op in de supermarkt, in de hoop een nieuwe beste vriend te vinden. Wanneer hij een reactie krijgt van Imane, maken ze plannen om samen weg te lopen. Maar Imane blijkt ook een eigen plan te hebben, waarbij ze de hulp van Luca nodig heeft. Haar opa zit namelijk in een verzorgingstehuis en haar moeder wil het boshuis van opa verkopen. Samen moeten ze opa bevrijden, zodat alles weer terugkeert naar de oude situatie. Maar al snel loopt alles anders dan Luca verwacht had. Wegloopdagen gaat over kinderen, die moeten leren accepteren dat sommige zaken onomkeerbaar zijn. Hoewel ze bepaalde situaties kunnen voorkomen, kunnen ze wel proberen om hun eigen leven zo leuk mogelijk te maken. En soms ontstaan er onverwacht nieuwe kansen. Een heerlijk boek voor liefhebbers van een echt goed verhaal.

Fenomenaal!

Pestbloemen is één van de eerst uitgegeven boeken door de gloednieuwe uitgeverij Blauw Gras. Deze gothic jeugdroman is meteen één van mijn lievelingsboeken geworden. Hoewel het uitgebracht is voor lezers vanaf 10 jaar, vind ik het eerder in de 12+ categorie horen. Het is echt zo’n boek waarvan ik niet al teveel wil weggeven, omdat er een verrassende wending in zit, die ik de lezer gun om zelf te ontdekken. We zijn in Zweden en het jaar is 1710. De pest is uitgebroken in de hoofdstad en de meisjes Magdalena en Ebba worden door hun vader naar hun tante gezonden. Zij woont in een kasteel en is de weduwe van een baron. Bij aankomst wordt het Magdalena al snel duidelijk, dat ze helemaal niet welkom zijn. In het kasteel woont ook de zoon van de baron, maar het wordt de meisjes ten strengste verboden om hem te ontmoeten. Om te voorkomen dat ze rond gaan lopen door het kasteel worden ze opgesloten in een kamer. Wanneer op een avond door nalatigheid de deur niet op slot zit, sluipt Magdalena naar buiten en ontmoet ze eindelijk de jonge baron. Er ontstaat een vriendschap. Een zeer bijzondere vriendschap, zoals heel wat later duidelijk zal worden. Magdalena komt tot de ontdekking, dat het kasteel een gruwelijk geheim verbergt. Pestbloemen is een boek, dat het verdient om de status klassieker te krijgen. Het is een briljante mengeling van historie, realisme en mysterie, dat de lezer vrij lang op een verkeerde been zet. Wanneer je eindelijk ontdekt hoe het zit, kijk je op een heel andere manier terug naar het verhaal. Maar, zoals ik eerder schreef, dat moet je vooral zelf ontdekken. Fenomenaal!